Alblasserdam

De beeldtaal van Henk van Bennekum sluit aan bij de geometrisch abstracte stroming die in de jaren zestig in Nederland opkwam en die uitblonk in helderheid en soberheid. Met een minimum aan middelen werden beelden geconstrueerd waarin de opbouw duidelijk afleesbaar was. De werkwijze van Van Bennekum wordt nog steeds gekenmerkt door een wisselwerking tussen exacte berekening en intuïtie, waarbij de ordening van de (geometrische) vormen tot stand komt volgens principes van deling, wenteling, schakeling of vouwing. Van Bennekum werkt veelal in staal, zowel roestvrij als gecoat staal. Het beeld Zonder titel (2005) is een eenvoudige cilindrische verschuiving waarbij door de open verticale deellijn een stapeling wordt gevisualiseerd; dit wordt versterkt door het kleurcontrast tussen binnen- en buitenzijde. In het beeld Opengevouwen prisma II (1985-2000) bestaat de tweedeling / het vouwen uit twee identieke vormen die via de diagonaal van een vierkant zijvlak ‘opengevouwen’ worden. De sculptuur gaat over het beleven van perspectief en open volumes en heeft visueel de neiging naar je toe te kantelen: een dynamisch spel van kijken en beleven.

Werk van Henk van Bennekum is onder andere te zien in het Noordpark in Zwijndrecht.

Het werk van Rosalinde van Ingen Schenau gaat over leven en vergankelijkheid. Geniet van het leven, het is snel voorbij. Dood in perspectief gezet krijgt een venster naar het hier en nu. In het beeld Perishable Flowers zijn kwetsbare bloemen gevangen in koud en hard metaal. Bloemen worden gebruikt als klassiek symbool voor de vergankelijkheid van het leven. Het silhouet van een levendig bloemstuk is uit cortenstaal gesneden; het beeld verteld daarmee het verhaal van vroegere glorie en het verandert onder invloed van het klimaat en de tijd.

“De monumentale bronzen van Bert Nijenhuis zijn fors en indrukwekkend. Hij is geen man van details, maar iemand van het grote gebaar. De zwaar aangezette beelden zijn niet lomp of statisch, maar vol kracht, expressie en vitaliteit en bovendien dynamisch in hun lijnenspel en huid. De lineaire groeven in het oppervlak brengt hij met veel kracht aan, want het werk moet leven. De beeldhouwer koos zeer bewust voor figuratie omdat hij zichzelf ziet als onderdeel van het geheel; alleen via figuratie kan hij een brug slaan naar de expressie van zijn ideeën. Sommige van zijn beelden refereren sterk aan zijn persoonlijke belevingswereld”, schrijft Birgitta van Blitterswijk over het werk van Nijenhuis (Het Moment, 2010). Over het latere werk schrijft Peggie Breithbarth: “In het werk van Bert Nijenhuis staat de menselijke figuur centraal. In een ruw ongeschaafde vorm, de brokken klei met kracht op zijn plaats geduwd, bouwt Nijenhuis aan hun typerende houdingen. Alle geestesgesteldheden, van woede, teleurstelling, wanhoop, melancholie en domheid tot opluchting, blijdschap en trots kan hij uit de klei tevoorschijn toveren.”

Werk van Bert Nijenhuis is onder andere te zien op de Beeldenboulevard in Papendrecht.

Nick Renshaw maakt keramische beelden. Mensbeelden. Wachters, Dromers en Vrienden in verschillende formaten, in een stille stramme houding, met een te groot hoofd of een te klein lijf, met een puntmuts, geglazuurd in pasteltinten of bedekt met veelkleurig mozaïek. Het oeuvre van Renshaw telt een grote diversiteit aan verschijningsvormen. Hij speurt naar wat de mens beweegt en wat zijn identiteit bepaalt. De mensfiguren zijn teruggebracht tot een elementaire vormentaal en herinneren aan de vroege kindertijd door de eenvoudige verbeelding van het menselijk lichaam met rechte ledematen en een gezicht dat bestaat uit de meest basale vormen, vaak weergegeven door uitsparingen in het glazuur voor ogen, mond en neus. De beelden dragen soms maskers, zijn kleur- en fantasierijk, zijn absurdistisch en hebben door verhoudingen iets onbehaaglijks. Vanaf 2006 ontstond de serie Kupfernickel, figuratieve sculpturen waarin de nadruk ligt op de ‘geklede’ aspecten van de menselijke figuur. Enkele beelden zijn bedekt met een glazuurlaag die doet denken aan chocolade, de huid bij andere beelden roept associaties op met katoen wol. De verkleinde figuren uit deze serie roepen een ongemakkelijk gevoel op, alsof ze ieder moment tot leven kunnen komen. De glanzende heldergele glazuur op één figuur doet denken aan de beschermende pakken van brandweerlieden, de matwitte glazuur op een ander beeld aan de kleding van forensisch onderzoekers of rampenbestrijders. Renshaw zinspeelt met de serie beelden op zowel de ingebeelde als de werkelijke gevaren die de kijkers van nieuwsuitzendingen bedreigen. Kupfernickel (2007) refereert aan oeroude figuren, archaïsch beeldhouwwerk en hedendaagse gestileerde beelden. De figuur draagt een stille, geduldige en droomachtige boodschap en functioneert tevens als vorm waarop een reeks regelmatige horizontale strepen te zien is. Deze horizontale delen refereren aan verpakkingen, een omhuld figuur, lagen kledingstukken, of contouren die de subtiele variaties in karakter aangeven.

Het materiaal waarmee Rita van der Vegt werkt is klei. Ze is gefascineerd door de biologische en geologische rijkdom van de aarde: levende materie waaraan ze haar sensitieve handschrift geeft. Haar beelden zijn organische vormen die zich als vanzelfsprekend voegen in het landschap waarin ze zijn geplaatst. Er is een spanningsveld tussen ruimte en sculptuur en een dynamiek tussen het object en de kijker. Rita van der Vegt maakt zowel groot als klein werk, waarbij ze streeft naar monumentaliteit, maar altijd met een intiem karakter. “Als ik met een groot beeld bezig ben, boetseer ik aan een enorme homp klei met mijn handen maar ook met een mes, een spa of een schop. Er vallen dan schraapsels af, die ik voorzichtig apart leg: fragmenten waarin ik, als ik goed kijk, een eigen beeldende kwaliteit zie. Het zijn vormen, brokstukken, die een opgeslagen herinnering oproepen. Iets uit een landschap, een gebeurtenis, een emotie of een verhaal.”

De veelzijdig uitgewerkte thema’s in het werk van Linda Verkaaik tonen niet alleen een uitgestrekt vakgebied, maar laten ook een scala aan intensief en creatief onderzoek zien. Naast muziek, teksten en theater zijn kunstenaars als Marc Chagall (1887-1985), Christo (1935) en Antoni Gaudi (1852-1926) haar inspiratiebronnen. De onuitputtelijke fantasie in de geschilderde vertellingen van Chagall, het minutieus bewerken, kleuren en vormgeven van iedere centimeter in de architectuur van Gaudi en de enorme projecten in de openbare ruimte van Christo, waarin hij de sociale, politieke en onbeschreven menselijke verhoudingen blootlegt, intrigeren en stimuleren haar. Het is werk dat op het eerste gezicht luchtig en laagdrempelig lijkt, maar waar de achterliggende gedachte de reden van het maken is. De toegankelijkheid van het werk maakt dat je je snel laat verleiden om met meer aandacht naar het verhaal te luisteren. Een verhaal als een totaalervaring… waarin anno nu alles met alles verbonden wordt: beeld, geluid, video en beweging.